รองเท้าแตะห้องน้ำกันลื่น แห้งไว นุ่มจนอยากใส่ทั้งวัน แม้ไม่ได้เข้าห้องน้ำ เดี๋ยวนี้ใคร ๆ ก็ต้องมีรองเท้าแตะไว้ใส่ในห้องน้ำสักคู่ เพราะพื้นเปียก ๆ ลื่น ๆ นี่อันตรายสุด ๆ โดยเฉพาะบ้านที่มีเด็กเล็กหรือผู้สูงอายุ คู่นี้เลยตอบโจทย์มาก ทำจาก PVC นิ่ม ๆ ทั้งตัว ใส่แล้วเหมือนเดินบนก้อนเมฆ แถมมีรูระบายน้ำเต็มพื้น โดนน้ำเท่าไหร่ก็แห้งไวสุด ๆ มีหลายสีพาสเทลน่ารัก หลายไซส์ตั้งแต่ 36-45 ใส่ได้ทั้งเด็ก วัยรุ่น ผู้ใหญ่ ผู้สูงอายุ แถมซื้อเป็นคู่รักหรือให้ทั้งบ้านใส่โทนเดียวกันก็เก๋ดี
รองเท้าแตะรุ่นนี้เป็นแบบสวมเปิดส้น ผลิตด้วยวิธีฉีดขึ้นรูป PVC เกรดดีทั้งชิ้น ไม่มีกาวต่อเลย แข็งแรงทนทานมาก ตัวรองเท้ามีรูระบายน้ำเล็ก ๆ เต็มพื้นและด้านข้าง ช่วยให้น้ำไหลผ่านทันที ไม่ขัง ไม่เหม็นอับ สีที่ขายมี 4 สีคือ ชมพูพาสเทล ม่วงลาเวนเดอร์ น้ำเงินสดใส และดำเรียบหรู ไซส์แบ่งชัดเจน 36-37 / 38-39 / 40-41 / 42-43 / 44-45 วัดจากความยาวฝ่าเท้าไทยปกติเลือกตามนี้ได้เลย ไม่ต้องเผื่อ
ความพิเศษของ รองเท้าแตะห้องน้ำพื้นนุ่มฟู
👉 กันลื่นขั้นสุด
พื้นรองเท้าด้านล่างมีปุ่มยางกันลื่นแบบลึกและหนาเป็นพิเศษ วางเท้าแน่นมาก แม้พื้นห้องน้ำจะเปียกแค่ไหน มีฟองสบู่ มีน้ำมันหล่น หรือกระเบื้องมันวาวก็ไม่ลื่นเลย ผู้สูงอายุหรือเด็กเล็กใส่แล้วเดินมั่นใจ 100%
👉 พื้นนุ่มฟู นิ่มเหมือนเดินบนฟองน้ำ
ตัววัสดุ PVC ที่ใช้เป็นเกรดนิ่มพิเศษ ไม่ใช่ยางแข็ง ๆ ธรรมดา กดแล้วยุบตัวดีมาก ใส่นาน ๆ เท้าไม่เมื่อย ไม่มีรอยกดทับ แถมโค้งรับอุ้งเท้าพอสมควร ใส่แล้วรู้สึกผ่อนคลายสุด ๆ
👉 แห้งไวสุด ๆ ไม่เหม็นอับ
เพราะมีรูระบายน้ำและช่องอากาศเต็มไปหมด น้ำไหลผ่านหมดภายในไม่กี่วินาที แขวนตากแค่แป๊บเดียวก็แห้งสนิท ไม่ต้องกลัวเชื้อราหรือกลิ่นอับเหมือนรองเท้าฟองน้ำทั่วไป
👉 ทนทาน ใช้งานยาว
ผลิตแบบฉีดขึ้นรูปชิ้นเดียว ไม่มีรอยต่อหรือกาว พับงอได้เป็นร้อย ๆ ครั้งก็ไม่ขาด สีไม่ลอก ใช้ในบ้านได้เป็นปี ๆ คุ้มสุด
จุดเด่นของ รองเท้าแตะห้องน้ำพื้นนุ่มฟู
สิ่งที่ทำให้คนซื้อแล้วติดใจจนต้องซื้อเพิ่มให้ทั้งบ้านคือ “ความรู้สึกนุ่มสบายที่เกินราคา” หลายคนบอกว่าซื้อมาคิดว่าแค่ไว้ใส่ห้องน้ำอย่างเดียว สุดท้ายกลายเป็นใส่เดินเล่นในบ้านทั้งวัน เพราะนุ่มกว่าฟองน้ำตามห้างเสียอีก แถมสีพาสเทลหวาน ๆ ทำให้ห้องน้ำดูสะอาดตา น่ารักขึ้นทันตาเห็น
อีกจุดที่คนชอบมากคือ “ใส่ได้ทุกคนในบ้านจริง ๆ” ไซส์ครอบคลุมตั้งแต่เด็กประถมจนถึงคุณตาคุณยาย ไม่ต้องซื้อหลายแบบให้เปลืองเงิน แถมสีมีทั้งโทนหวานและโทนเข้ม ผู้ชายใส่สีดำ-น้ำเงินก็เท่ ผู้หญิงใส่ชมพู-ม่วงก็สวย หรือซื้อโทนเดียวกันให้ทั้งบ้านก็ดูน่ารักแบบครอบครัวเกาหลีเลย
ที่สำคัญคือ “ไม่ต้องดูแลเลย” ใส่เสร็จ ตื่นเช้ามาก็แห้งพร้อมใส่ ไม่ต้องเช็ด ไม่ต้องตากแดด ไม่ต้องกลัวเหม็นเหมือนรองเท้าฟองน้ำที่ต้องคอยบีบน้ำออกทุกวัน เรียกว่าใช้งานง่ายสุด ๆ เหมาะกับคนขี้เกียจและคนที่บ้านมีสมาชิกเยอะมาก
สุดท้าย ราคาถูกจนตกใจเมื่อเทียบกับคุณภาพ ซื้อคู่ละไม่กี่สิบบาทแต่ได้ความนุ่ม ความทน และความปลอดภัยที่แพงกว่านี้หลายเท่าก็ยังสู้ไม่ได้ ใครได้ลองใส่แล้วมักจะกลับมาซื้อเพิ่มแทบทุกคน
รองเท้าแตะคู่นี้ไม่ใช่แค่ “รองเท้าห้องน้ำธรรมดา แต่เป็นของใช้ในบ้านที่ “จำเป็น” จริง ๆ ใส่แล้วรู้สึกสบาย ปลอดภัย และทำให้ห้องน้ำดูดีขึ้นโดยไม่ต้องแต่งอะไรเพิ่ม ซื้อติดบ้านไว้เถอะ ไม่มีผิดหวังแน่นอน
รองเท้าแตะห้องน้ำพื้นนุ่มฟู มีรูระบายเพียบ กันลื่นจริง แห้งไว
“ตื่นเช้ามืด ๆ เดินงัวเงียเข้าห้องน้ำ เท้าเหยียบพื้นเปียกปุ๊บ ลื่นพรวดหนึ่งที หัวทิ่มกำแพงหรือนอนกับพื้นเลยก็มีให้เห็นทุกวันตามข่าว
แค่รองเท้าแตะคู่ละไม่ถึงร้อย แต่ช่วยเซฟชีวิตทั้งบ้านได้จริง ๆ
คู่นี้ไม่ใช่แค่กันลื่นธรรมดา มันนุ่มจนคนซื้อไปแล้วกลับมาซื้อเพิ่มให้พ่อแม่ ลูก ผัว แม้แต่หมาแมวในบ้านยังแอบมาเหยียบเล่น เพราะนุ่มยวบยาบเหมือนเหยียบลูกโป่งน้ำ แถมแห้งไว สีสวยพาสเทลจนห้องน้ำเก่า ๆ กลายเป็นห้องน้ำโรงแรมห้าดาวทันที
ของดีราคานี้ปกติหมดตั้งแต่วันแรกที่ลง แต่รอบนี้ร้านแอบตุนมาเพิ่มให้แบบจุก ๆ ใครอยากได้คู่สีที่ชอบ อย่ารอให้ของหมดเหมือนรอบก่อนแล้วมานั่งเสียดายนะ กดสั่งเลยเดี๋ยวนี้ ใส่แล้วจะรู้ว่า “ทำไมถึงมีคนซื้อซ้ำเป็นสิบคู่””
รองเท้าแตะห้องน้ำพื้นนุ่มฟู มีรูระบายเพียบ กันลื่นจริง แห้งไวร้านแนะนำ
นิยาย คู่สีชมพูที่เปลี่ยนทุกอย่าง
วันนั้นฝนตกหนักมาก หนักจนเสียงน้ำกระทบกระเบื้องห้องน้ำดังกึกก้องไปทั้งบ้าน แม่บ้านคนใหม่ชื่อนิดเพิ่งเข้ามาทำงานวันแรก เธอถือถังน้ำยาเดินเข้าห้องน้ำชั้นสองของคฤหาสน์เก่าหลังใหญ่เพื่อทำความสะอาดตามที่คุณนายสั่งไว้ ห้องน้ำนี้ไม่มีใครกล้าเข้าไปคนเดียวหลังสามทุ่ม เพราะมีข่าวลือว่ามีคนเคยลื่นล้มหัวฟาดอ่างจนเสียชีวิตเมื่อสิบปีก่อน เจ้าของบ้านจึงสั่งให้ปิดไฟทิ้งไว้ตลอด แสงไฟที่ลอดมาจากโถงทางเดินมีเพียงแสงสลัว ๆ สีเหลืองนวล
นิดเปิดประตูเข้าไป เธอเห็นรองเท้าแตะสีชมพูวางคว่ำอยู่คู่หนึ่งตรงมุมอ่างล้างหน้า ดูใหม่เอี่ยม ไม่มีฝุ่นเกาะเลยทั้งที่ห้องนี้ไม่ได้มีคนใช้มานาน เธอขมวดคิ้ว “ใครเอามาวางไว้เนี่ย” คิดในใจว่าเด็กเสิร์ฟคงลืม แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เธอหยิบขึ้นมาวางให้ถูกด้านแล้วเดินไปเปิดก๊อกน้ำ
ระหว่างที่ถูพื้น นิดรู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลังหลายครั้ง เธอหันกลับไปทีไรก็ไม่เห็นใคร มีแค่เงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่ที่แตกร้าวเป็นรอยยาว เธอหัวเราะกับตัวเองว่า “กลัวผีทำไม ทำงานบ้านมานานขนาดนี้” แต่ใจจริง ๆ แล้วเธอเริ่มหนาวสันหลังวูบวาบ
ขณะที่เธอก้มลงถูมุมอ่าง รองเท้าแตะสีชมพูคู่นั้นเลื่อนมาอยู่ตรงหน้าเธออย่างเงียบเชียบ ทั้งที่นิดจำได้ชัดเจนว่าเธอวางมันไว้ไกลกว่านั้นเกือบสองเมตร นิดสะดุ้งถอยหลัง เท้าเปล่าเหยียบพื้นเปียกเย็นเฉียบ เธอเกือบลื่น แต่รองเท้าสีชมพูคู่นั้นกลับเลื่อนมาประคองฝ่าเท้าเธอไว้พอดี นุ่มจนนิดตกใจ เธอรีบสวมโดยไม่ทันคิด
ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นรองเท้า ความหนาวเย็นทั้งหมดหายไป เหมือนมีกระแสอุ่น ๆ วิ่งขึ้นมาตามขา นิดรู้สึกมั่นคงขึ้นมาก เธอเดินถอยหลังไปยืนหน้าประตู ไฟจากโถงส่องเข้ามาเห็นชัดว่ารองเท้าไม่มีรอยขาด ไม่มีคราบ ไม่มีกลิ่นอับ มีแค่กลิ่นหอมอ่อน ๆ คล้ายดอกไม้ป่า
นิดตัดสินใจถอดออกมาดูใกล้ ๆ เธอพลิกดูพื้นรองเท้า เห็นปุ่มกันลื่นเรียงเป็นระเบียบ พอพลิกกลับมาดูด้านใน ใจเธอแทบหยุดเต้น
ข้างในพื้นรองเท้าข้างซ้าย มีชื่อเขียนด้วยลายมือเด็ก ๆ ว่า “พี่น้ำผึ้ง”
ข้างขวามีว่า “หนูใส่แล้วไม่ลื่นอีกเลย ขอบคุณนะคะ”
นิดจำชื่อนี้ได้ทันที น้ำผึ้ง คือชื่อลูกสาวคนเดียวของเจ้าของบ้านที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุลื่นล้มในห้องน้ำนี้เมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นน้ำผึ้งอายุแค่ 9 ขวบ เธอเป็นเด็กที่ชอบสีชมพูมาก คุณนายเคยเล่าให้ฟังด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่าหลังงานศพ คุณนายเก็บรองเท้าคู่โปรดของลูกสาวไว้ในกล่องใต้เตียง ไม่เคยเอามาให้ใคร
นิดตัวสั่นเทา รองเท้าคู่นี้ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้เลย
เธอกำลังจะถอดออก แต่จู่ ๆ ไฟในโถงทางเดินก็ดับวูบหนึ่ง ความมืดกลืนทุกอย่าง นิดได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงหัวเราะเบา ๆ ใกล้ ๆ “พี่นิดไม่ต้องกลัวนะคะ หนูแค่อยากให้พี่ปลอดภัย”
เสียงนั้นหวานใสเหมือนระฆังแก้ว นิดน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เธอทรุดนั่งลงกับพื้น รองเท้าสีชมพูยังคงประคองเท้าเธอไว้แน่น ไฟกลับมาติดอีกครั้ง คราวนี้ห้องน้ำสว่างจ้าเหมือนมีคนเปิดไฟทุกดวง นิดมองไปรอบตัว ไม่มีใคร แต่บนกระจกบานใหญ่ที่แตกร้าวเมื่อครู่ ตอนนี้ปรากฏข้อความเขียนด้วยไอหมอก
“ขอบคุณที่ใส่ให้หนูนะคะ หนูจะดูแลพี่เอง”
นิดร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอกอดรองเท้าแนบอกแล้วเดินออกจากห้องน้ำอย่างมั่นคง เธอรู้สึกเหมือนมีมือเล็ก ๆ จับมือเธอไว้ตลอดทาง
เช้าวันต่อมา คุณนายเรียกนิดเข้าไปพบในห้องนอน คุณนายนั่งอยู่ข้างกล่องใบเก่าที่เปิดค้างไว้ ภายในกล่องว่างเปล่า คุณนายมองนิดด้วยตาแดงก่ำ
“เมื่อคืนคุณนายตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกเหมือนมีคนมาเปิดกล่องใต้เตียง พอเปิดดู รองเท้าสีชมพูคู่โปรดของน้ำผึ้งหายไป คุณนายคิดว่าโดนขโมย จึงรีบเรียกนิดมาสอบถาม
นิดคุกเข่าลง ยกเท้าขึ้นให้คุณนายดู รองเท้าสีชมพูคู่นั้นยังอยู่ที่เท้าเธอ คุณนายตัวสั่น มองชื่อที่เขียนไว้ในรองเท้าอย่างไม่เชื่อสายตา
แล้วคุณนายก็ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี น้ำตาไหลอาบแก้ม
“น้ำผึ้งมันเลือกเองแหละนิด… มันคงเห็นว่าพี่เดินเท้าเปล่าในห้องน้ำทุกวัน เลยเอารองเท้ามาให้”
นิดกอดคุณนายร้องไห้ด้วยกันตั้งนาน
ตั้งแต่นั้นมา รองเท้าสีชมพูคู่เดิมก็ยังคงอยู่ที่เท้านิดทุกครั้งที่เธอเข้าห้องน้ำชั้นสอง ไม่ว่าเธอจะถอดวางไว้ตรงไหน เช้ามาก็จะพบว่ามันเลื่อนมาอยู่ตรงหน้าเธอเสมอ ไม่เคยเปียก ไม่เคยสกปรก และไม่มีใครในบ้านเคยลื่นล้มในห้องน้ำนั้นอีกเลย
แต่ความจริงที่แท้จริงถูกเปิดเผยในอีกสามเดือนต่อมา
วันนั้นนิดลางานกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัด เธอลืมถอดรองเท้าสีชมพูออก จึงใส่ติดตัวกลับบ้านไปด้วย พอถึงบ้านแม่ นิดถอดรองเท้าออกวางไว้หน้าบ้านตามปกติ
เช้ามา แม่ของนิดลื่นล้มในห้องน้ำเก่าที่บ้านจนกระดูกสะโพกแตก แม่ร้องไห้บอกว่า “เมื่อคืนแม่ฝันว่าน้ำผึ้งมาบอกว่า รองเท้ามันอยู่ผิดที่ แม่เลยไม่มีอะไรป้องกัน”
นิดตกใจจนหน้าซีด เธอรีบวิ่งไปดูรองเท้า ปรากฏว่ารองเท้าสีชมพูหายไปจากหน้าบ้านอย่างสิ้นเชิง
วันเดียวกันนั้นเอง คุณนายโทรมาบอกว่าน้ำผึ้งเข้าฝันบอกว่า “หนูเอารองเท้ากลับมาแล้วค่ะ พี่นิดไม่ต้องกลัวอีกต่อไป”
นิดถึงบางอ้อ
รองเท้าสีชมพูคู่เดิมที่เธอใส่อยู่ทุกวันมาตลาดสามเดือน… ไม่ใช่คู่ที่หายไปจากกล่องของคุณนายเลยสักนิด
มันคือคู่ใหม่ที่เธอสั่งซื้อออนไลน์มาตั้งแต่วันแรกที่เห็นโฆษณา “รองเท้าแตะห้องน้ำกันลื่น พื้นนิ่ม แห้งไว” สีชมพูพาสเทล ราคา 39 บาท
ส่วนคู่จริงของน้ำผึ้งที่หายไปจากกล่อง… ยังคงอยู่ในกล่องใต้เตียงคุณนายเหมือนเดิม ไม่เคยขยับไปไหน
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนเป็นภาพลวงตาที่เกิดจากความกลัว ความเชื่อ และความรักที่ทุกคนในบ้านที่มีต่อเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่จากไป
แต่ที่น่าขนลุกยิ่งกว่านั้นคือ ตั้งแต่วันที่นิดรู้ความจริง เธอก็ยังคงใส่รองเท้าสีชมพูคู่ใหม่คู่นั้นทุกวันเหมือนเดิม
เพราะถึงมันจะไม่ใช่ของน้ำผึ้งจริง ๆ
แต่มันก็ทำให้ไม่มีใครในบ้านลื่นล้มอีกเลยจริง ๆ
และทุกครั้งที่นิดเหยียบลงไปบนพื้นรองเท้านิ่ม ๆ มีรูระบายเต็มไปหมด เธอก็ยังอดยิ้มไม่ได้
เพราะรู้สึกเหมือนมีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ยังคงเดินเคียงข้างเธออยู่ตลอดเวลา
แค่เปลี่ยนจาก “วิญญาณ” มาเป็น “ความสบายใจ” เท่านั้นเอง”
